Από μικρή έπεφτα πάνω στα ψαλίδια και τις καρφίτσες. Έκοβα κουρελάκια από τα υφάσματα της μαμάς και τύλιγα τα μαλλιά μου να γίνουν μπούκλες. Γάζωσα το δάχτυλο μου και προσπαθούσα μάταια να φτιάξω τοπάκια για να τα φορέσω με την κολλητή μου σ’ εκείνα τα εφηβικά πάρτυ της δεκαετίας του 80.
Ψαλίδισα την κουρτίνα από το υπνοδωμάτιό μου, από άποψη, και παρατηρούσα κάθε κίνηση της μαμάς, ράβοντας το ταγέρ της κας Βάσως απ’ την Κηφισιά. Μάταια προσπαθούσα να την πείσω να με μάθει ή (στα 18 μου πλέον) να με στείλει σε μια σχολή μοντελίστ.
Σπούδασα νηπιαγωγός αλλά πάντα η σκέψη μου ήταν σε εκείνα τα υφάσματα, σ’ εκείνες τις ονομασίες που ποτέ δεν κατάλαβα από που βγαίνουν: κρεπ σατέν, σουά σοβάζ, μπροκάρ, ζακάρ.
Εγώ έκανα οικογένεια, κι η μαμά έφυγε με την πίκρα ότι δεν με άφησε ν’ ακολουθήσω το όνειρο μου. Είσαι μάνα τώρα!!
Εμ, τώρα το χρειαζόμουν, όσο ποτέ. Μου άφησε κληρονομιά και φαγούρα δύο ραπτομηχανες Singer.
Στην πρώτη μου έρευνα για μαθήματα ήρθε η γνωριμία μου με την Έλλη. Μια γυναίκα με στυλ, άποψη, αστείρευτη γνώση και πίστη κι αγάπη γι αυτό που κάνει. Άκουσε τον “πόνο” μου προσεκτικά. Εκείνη πίστεψε σ εμένα κι εγώ σ εκείνη.
Δεν έκανα δεύτερες σκέψεις. Τον πρώτο χρόνο, χάλια μαθήτρια , πολλές απουσίες και καθόλου πίστη στον εαυτό μου.
Η κυρία Έλλη Χατζοπούλου, ο μέντορας μου, με μάλωνε, “το χεις” μου έλεγε “μην τα παρατάς, “προχώρα εγώ είμαι εδώ”!
Είναι πολύ σημαντικό να πιστεύουν σε σένα, και να ξέρεις ότι κάποιος έχει τα χέρια του στην πλάτη σου μην πέσεις πίσω.
Τώρα ξεκινάω τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα και προωθώ τις δημιουργίες μου … Έχω πορεία ακόμη αλλά είμαι τυχερή που είμαι μέλος του EFSA.
Κα Χατζοπούλου χωρίς εσάς δεν θα έκανα τίποτα. ❤️
EL 
EN